หัดบิน

"เกิดมาเป็นนกก็ต้องบิน

เพื่อการหากินและศักดิ์ศรี

อ่อนวัยจำเป็นจะต้องมี

นกใหญ่คอยสอน

เจ้ายังเด็กนักถ้าหักโหม

ท่ามกลางฝนลมจะเปียกปอน

อยู่รังฟังคำอย่าแง่งอน

โตก่อนจึงค่อยบิน"

(เพลงพี่จุ้ยใช่ไหมเอ่ย)

ตอนที่เอนท์ติดใหม่ๆชอบร้องเพลงนี้มาก

ร้องอยู่คนเดียว ไม่รู้เพื่อนๆจะรู้จักด้วยไหม เพราะเริ่มรู้สึกแล้วว่า

เราฟังเพลงไม่ค่อยเหมือนเพื่อน ซาบซึ้งกับสิ่งที่ต่างจากคนอื่น

บางทีก็ดูเหมือนจะย้อนยุค

แต่ก็ไม่รู้ว่าย้อนไปยุคไหน :P

บางทีดูหมือนจะเป็นตัวของตัวเอง

แต่สมัยนั้นน่ะ รู้ด้วยเหรอว่า ตัวเองมีสไตล์เป็นแบบไหน

พอรวมๆแล้ว ก็เลยกลายเป็นคนที่ดูเหมือนจะมั่นใจแต่ที่จริงแล้วก็ไม่มั่นใจในตัวเองเลย

ไม่มั่นใจซะจน..ไม่รู้ว่าจะรวมกลุ่มกับเพื่อนที่เค้านั่งอยู่ใต้ถุนคณะได้ยังไง

ไม่รุ้จะเปิดปากสนทนาว่าอะไร

ไม่รู้จะชวนใครไปไหน หรือถ้าใครชวนเราแล้วที่ๆเค้าไปคือที่ไหน (ที่ไหนหว่า ไม่รุจัก)

เด็กบ้านนอกจะเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ? หรือเป็นเฉพาะคนที่..บ้านนอก แล้วไม่พอ

ยังไม่เคยกลับบ้านหลัง 5 โมงเย็นอีก

จำได้ว่า มารู้จักชื่อโรงเรียน กรุงเทพคริสเตียน สวนกุหลาบ เตรียมอุดม เอาก็ที่ใต้ถุนคณะนี่เอง

ไม่สิ สวนกุหลาบนี่มารุ้จักเอาปีสองที่ชมรมด้วยซ้ำไป

ก็สมัยเรียนหนังสือน่ะ เราใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องสมุด

ดีที่อาจารย์แนะแนว บอกให้เรียนนิเทศ จะได้รู้จักอย่างอื่นบ้างนอกจากต้นไม้กับหนังสือ :)

เอ บทความนี้มันเกี่ยวอะไรกับเพลงเปิดล่ะ?

ก็จำได้ว่าตอนเริ่มเรียนใหม่ๆ ได้ยินเพลงนี้

มันไม่ได้กำลังดังหรอก ไปเปิดให้ใครฟัง เค้าก็คงจำไม่ได้

แต่เราจำได้ เพราะในความรู้สึกของคนที่เคว้งคว้าง

ห่างทั้งบ้าน ทั้งสิ่งคุ้นชิน

เดินมาสู่ที่ๆไม่มีอะไรเลย นอกจาก โต๊ะควาย ใต้ถุน และควันบุหรี่

 (ใครอยู่ข้างในหว่า มองไม่เห็น 55)

เพลงนี้ มันช่วยทำให้คนที่อยู่ในฐานะลูกนกตัวน้อยๆ รู้สึกเชื่อมั่นขึ้นมาว่า

เราคงยังพอจะมี พ่อนก แม่นก พี่นก โค-ตะ-ระ-นก คอยปกป้อง ขี้แนะ สั่งสอนเราอยู่หรอกกระมัง

ใต้ควันบุหรี่สีเทาขมุกขมัว มันอาจจะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราคิด

ในคำพูดทักทายหยอกล้อรุนแรง เสียดแทงความรู้สึกแบบที่บ้านเราเค้าไม่พูดกัน (ไม่ได้ว่าใคร สาบาน)

มันก็อาจจะมีความปรารถนาดีแฝงอยู่ก็ได้นะ

ก็คงต้องลองดูสักตั้ง พยายามดูสักนิด ผิดพลาดพลั้งไป

ผู้คนใต้ควันสีเทาคงจะไม่ซ้ำเติมเราหรอกกระมัง

เอากับเค้าซะหน่อยน่า...

@^__^@

โตขึ้น เราจะได้กล้าบินไงล่ะ :)