อยากทิ้งอะไรไว้ในโลกใบนี้

ชั่วชีพกั้นฝันหาเวลาสงบ
แต่กลับพบอึกทึกครึกโครมทั่ว
อยากนั่งพักรักฝันก็หวั่นกลัว
โลกเย้ายั่วใจเราให้ก้าวตาม

(จินตนา บุญบงการ)

มาได้อ่านเมื่อสิ้นชีพกวีไปแล้ว จากหนังสือคุณเนาวรัตน์อีกที
ชอบค่ะ
บางคราวก้รู้สึกเหมือนใจ
"อยากนั่งพักนักฝันก็หวั่นกลัว
โลกเย้ายั่วใจเราให้ก้าวตาม"

มันเรื่องจริง
บางทีเราอยากช้าบ้าง ก็กลัวตามไม่ทันคนอื่น
อยากพักบ้าง ก็โดนยั่วให้กระโดดโลดแล่นไปตามสิ่งใหม่ๆ
เหนื่อยกันบ้างไหมคะ
เจินเองรุ้สึกเหนื่อยค่ะ "อยากนั่งพักก รักฝัน" ทำอะไรอย่างอื่นบ้าง

อีกอย่างที่นึกได้
ก็คือว่า ทำไมเราอยากเขียนหนังสือ แต่งบทกวี
ก็เพราะว่าแม้ชีวิตเราจะนับได้เพียงชั่วขณะสั้นๆในอนันตจักรวาล
เป็นปรากฏการณ์เล็กๆที่ไร้คุณค่าและความหมาย
แต่ก่อนตายก็อยากจะทิ้ิงอะไรเอาไว้บ้าง
ไม่ต้องยิ่งใหญ่มากมายหรอก
เหมือนอย่างที่เจินกำลังพูดถึงกวีบทนี้อยู่ใน blog เล็กๆนี่
สืบเนื่องมาจากงานเขียนของกวีอีกคน ..อีกที
แค่นี้ ก็เหมือนเราไม่ได้ตายไปจากโลกนี้แล้วล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ขอโทษนtคะ รีบเขียนเพราะจะไปรพ. ไม่ได้เรียบเรียงให้ดีใดใดเลย กลับมาจะมาตรวจทานใหม่ค่ะ))



เคยไหมคะ?
ที่เวลาว่างวาย หรือกำลังเก็บเรียงหนังสือเก่าๆ
ทำงานซ้ำๆ เกิดนึกถึงบทกวี บางวลีที่เคยประทับจับใจมาก่อน

เจินเคยเขียนเอาไว้ที่ไหนนะว่า
แต่งกลอน ไม่เหมือนแต่งเพลง
ถ้าแต่งเพลงแล้วแสดงความรู้สึกได้ประทับจับใจ
เราจะฮัมทำนองหรือร้องบางท่อนขึ้นมาบางเวลาก็ไม่มีใครว่า
แต่ถ้าเป็นกลอน ขึ้นอยู่ดีๆท่องขึ้นมา
คนคงจะมองว่า....
เด็กคนนี้ท่าจะบ๊อง
@^__^@