ฝนตกลงมาเป็นความสุข

ฝนตกลงมาตอนเย็น...


จะเรียกค่ำแล้วก็ได้ด้วยซ้ำ

ไม่รู้ว่าความสุขหล่นลงมาเป็นสายฝน
หรือเม็ดฝนตกลงมาเป็นความสุขกันแน่?



ฟ้าเป็นสีทองอ่อนสวย

สวยแบบที่ต้องสัมผัสเองด้วยสายตา มองผ่านเลนส์ไม่ได้ ก็เลยไม่ได้เก็บมาฝากใคร

เหลืองอ่อนๆอมทอง ...จะเรียกว่าอะไรดีบรรยายไม่ถูก
 หรือว่า..มนุษย์บัญญัติศัพท์ไว้ไม่พอบรรยาย



แค่ฝนตกทำไมรู้สึกสดชื่นอย่างนี้

แค่ฝนตกทำไมรู้สึกมีความสุขขนาดนี้ :)



หรือว่าที่จริงโลกนี้เตรียมความสุขไว้ให้มนุษย์ตัวน้อยๆหมดทุกอย่างแล้ว

แต่เราก็เพียรพยายามจะหาความสุข จากสิ่งอื่น จากอย่างอื่น

สิ่งต่างๆที่ต้องปรุงเพิ่ม ต้องแต่งใหม่ ต้องสรรหา ต้องดี ต้องวิเศษ

ต้องพิเศษ ต้องแตกต่าง
โอย .. แค่พูดถึงยังเหนื่อย
แล้วคนทำ คนแสวงหา คนแตกต่าง เค้าไม่เหนื่อยกันบ้างหรืออย่างไร??


ก้เพราะเราปรุงแต่งกันอย่างนั้นทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน ...ทุกๆๆๆวัน
จนลืมไปหมดเลยกว่า ความสุขธรรมดาๆ

ของการที่ตื่นเช้าขึ้นมาก็มีแสงตะวัน

นั้นมันเป็นอย่างไร :)



เราลืมไปหมดว่า

พระอาทิตย์ลับฟ้าที่ขอบหลังคาบ้านก็สวย

โดยไม่ต้องตะเกียกตะกายไปถึงแหลมพรหมเทพ
หรือซานโตรินี่ เกาะพระจันทร์เสี้ยวไกลโพ้นฟ้า

ฝนตกทั่วเมืองก็สดชื่น
โดยไม่ต้องมีสวนบาหลีมาขับเน้น

สดชื่นพร้อมๆกัน ..ถามใคร ใครก็แช่มชื่น มองหน้าใคร ใครก็ฉ่ำใจ

มีความสุขพร้อมๆกัน
ยิ้มพร้อมๆกันได้ทั้งเมือง

ฝนมหัศจรรย์ :)



ความสุขหล่นมากับสายฝน

แล้วไหลลงไปในท้องไร่ท้องนา

กลายเป็นน้ำให้ปลาอยู่ กลายเป็นข้าวให้เรากิน

เมืองไทยดีออกอย่างนี้

ความสุขหาง่ายออกอย่างนี้



แล้วพวกเรามัววิ่งไปตามหาอะไรกันอยู่?